Program był całkiem przyjemny w odbiorze (może z pominięciem
występów wokalnych jakiejś nieznanej mi pani), co w przypadku
katowickiej telewizji nie jest takie znowu oczywiste. Miał też
dużą wartość edukacyjną. Wydawało mi się, że o miejscu, w którym
spędziłam całe lata (a częściowo również wiosny i jesienie)
dzieciństwa, wiem prawie wszystko, ale jednak dowiedziałam się
kilku nowych rzeczy. Niektórych całkiem zaskakujących.

Najbardziej chyba zaskoczył mnie wójt gminy, który, stojąc nad
stawem, w miejscu, w którym jako kilkuletnie dziewczę płoszyłam
cudze gęsi, wskazał szerokim gestem piękne okoliczności przyrody
i oznajmił całemu światu, że "wszyscy tu jesteśmy wyjątkowo
hojnie obdarzeni przez naturę". No cóż, o tym dotąd nie
słyszałam, ale ostatecznie niewinnym panienkom o takich rzeczach
się nie opowiada. Niemniej jednak coś w tym musi być, bo chwilę
później jakaś pani wspominała hrabinę, która "dostarczała mleko
dla całej ochronki". Przyznacie państwo, że standardowa, nie
obdarzona wyjątkowo hojnie przez naturę, hrabina mogłaby mieć
niejakie trudności ze sprostaniem takiemu zapotrzebowaniu.

Nawiasem mówiąc hrabina jest z autentycznym sentymentem
wspominana przez najstarszych mieszkańców, między innymi z
powodu wspomnianej ochronki i ogólnie życzliwego wsparcia dla
ludu. Babcia Konarska niemal ze łzami w oczach opowiadała, jak
to hrabina w czasie przejażdżki wysiadła z powozu na zakurzoną
drogę i własną koronkową chusteczką opatrzyła podrapane kolano
jej zalewającego się rzewnymi łzami małego braciszka.

Co do hrabiego natomiast, jedyna znana mi opowieść o nim
pochodzi od mojej babci i dotyczy sadzenia drzew. Otóż hrabia ze
swoim gościem, skądinąd również hrabią, dokonywał inspekcji
miejsca, gdzie wiejskie dziewczęta sadziły drzewa (nie wiem, czy
jeszcze w ramach pańszczyzny, czy już czynu społecznego, w
każdym razie sadziły). Chcąc się popisać przed hrabią
przyjezdnym swoją tężyzną, znajmością zagadnień leśno-rolnych
oraz zażyłością z ludem (szczególnie płci żeńskiej i w wieku
przedpoborowym), hrabia lokalny z wrodzonym arystokratycznym
wdziękiem zakasał rękawy, ujął sadzonkę i przystąpił do pracy.
Przystępując zaś tak się natężył, że wiejskie dziewczęta mało
się nie podusiły ze śmiechu... między innymi.