The Spiderwick Chronicles (Kroniki Spiderwick) to niezbyt skomplikowana przygodowa gra akcji, stworzona głównie z myślą o młodszym odbiorcy. Produkt ten bazuje zarówno na pełnometrażowym filmie przygotowanym przez studia Paramount Pictures i Nickelodeon Movies, jak i serii książek napisanych przez Holly Black. Za opracowanie tej gry odpowiedzialne jest Stormfront Studios. Firma ta w przeszłości zasłynęła dzięki takim produkcjom jak Blood Wake czy The Lord of the Rings: The Two Towers.

Fabuła gry w dużym stopniu jest powiązana z wydarzeniami przedstawionymi w filmie oraz książkach. Gracz poznaje historię trójki rodzeństwa – Mallory, Jareda oraz Simona Grace’ów. Główni bohaterowie wprowadzają się do pewnej wiktoriańskiej posiadłości, skrywającej w sobie wiele interesujących sekretów. Gracz zajmuje się odkrywaniem tych tajemnic, eksplorując kolejne komnaty przepełnionego magią domu.

W trakcie zabawy można przejąć kontrolę nad każdą z trzech wymienionych wyżej postaci. Wszystkie dzieci zostały obdarzone pewnymi specyficznymi umiejętnościami, a ich wykorzystywanie jest niezbędne do rozwiązywania napotykanych problemów. W niektórych sytuacjach grywalna staje się też postać krasnoludka o imieniu Thimbletack. Jego niewielki wzrost pomaga mu w przedostawaniu się do pozornie niedostępnych lokacji, dzięki czemu jest w stanie odblokowywać rodzeństwu dalszą drogę.

Zabawa w pewnym stopniu opiera się też na konieczności łapania i kolekcjonowania wróżek. Wszystkie te istoty gromadzone są w magicznym przewodniku terenowym. Uzbieranie określonych wróżek może pozwolić na pozyskanie nowych umiejętności czy ukrytych przedmiotów. Gracz musi się ponadto zajmować pokonywaniem napotykanych przeciwników. Wiele z tych akcji wykonuje się w formie prostych do zrozumienia mini-gier. Sterowanie jest bardzo intuicyjne, a poziom trudności dopasowany do umiejętności młodego użytkownika. Przez znaczną część czasu gry działa się w pojedynkę, choć przewidziano tez drobne zabawy dla dwóch graczy. Działa się wtedy w trybie kooperacji, wspólnymi siłami próbując osiągnąć jakiś cel. Wydarzenia obserwowane są z perspektywy trzeciej osoby.

producent: Atlus
wydawca: Atlus
kategoria: symulatory
zręcznościowe

Data Premiery:
Europa (PAL): 2010
USA (NTSC): 24 czerwca 2002

tryb gry: single player
wymagania wiekowe: brak ograniczeń

nośnik: 1 DVD
Wykorzystuje:
karta pamięci 8MB.
KUNIEC

SkyGunner jest niezbyt skomplikowaną strzelaniną, w której zasiadamy za sterami jednej z kilku ciekawie zaprojektowanych maszyn latających. Zajmujemy się eliminacją innych unoszących się w powietrzu konstrukcji, wykonując jednocześnie powierzane przez grę misje.

W trakcie zabawy poznajemy historię trzech doświadczonych pilotów – Ciel, Copaina oraz Femme. W każdą z tych postaci możemy się oczywiście wcielić. Główni bohaterowie SkyGunnera wynajęci zostają do ochrony urządzenia o nazwie Eternal Engine, pod względem konstrukcji przypominającego słynne perpetuum mobile. Dzielni piloci muszą stawić czoła złowrogiemu Ventre’owi oraz pokrzyżować jego plany, dotyczące kradzieży cennej konstrukcji.

W kampanii dla pojedynczego gracza do pokonania mamy kilkanaście niezbyt złożonych poziomów, koncentrujących się w głównej mierze na konieczności likwidacji staków wroga. Jednostka latająca każdej z trzech grywalnych postaci obdarzona została specyficznymi umiejętnościami, co ma niebanalny wpływ na przebieg właściwej rozgrywki. Przykładowo, myśliwiec Femme potrafi wykonywać bardzo ostre zwroty, przydające się do szybkiego powrotu na pole bitwy. Wszystkie jednostki latające mogą być wyposażane w ciekawie zaprojektowane bronie. Są to między innymi działka, rakiety, czy bomby.

Producent nie zapomniał także o systemie nagradzania gracza za jego dotychczasowe osiągnięcia. Możemy odblokowywać ciekawe sekrety czy ukryte tryby gry. Wizualnie Sky Gunner prezentuje się stosunkowo dobrze. Walki rozgrywane są w trójwymiarowym otoczeniu, po którym możemy się do woli przemieszczać. Zadbano między innymi o efektowne walki z udziałem dużej liczby statków powietrznych. Jeśli zaś chodzi o warstwę dźwiękową, towarzyszą nam przede wszystkim odgłosy dobiegające z pola bitwy. W ramach ciekawostki warto też dodać, iż przewidziano opcję wyboru pomiędzy japońskimi i angielskimi kwestiami dialogowymi, wypowiadanymi przez głównych bohaterów gry.





Platform: PS2
Language: English
Region: NTSC
Genre: Third-Person Shooter
Type: DVD
Format: ISO



KUNIEC

Troche dużo ale

Uważam, że Zbyszka bez wahania można określić mianem wspaniałego i godnego naśladowania rycerza.
W czasach, kiedy żyli główni bohaterowie „Krzyżaków” do rycerstwa należało się przez swoje szlacheckie urodzenie, więc Zbyszkowi należało się ono prawnie, ja jednak uważam, że on na nie zasłużył swoimi czynami i dlatego został pasowany w tak młodym wieku. Polscy rycerze odznaczali się niezwykłą siłą, wytrzymałością na niewygody i sprawnością fizyczną, a Zbyszko im w tym, ani trochę nie ustępował doskonale władał bronią, chociaż nie był dobrze w tym wyćwiczony, należał, bowiem do tych, którzy ta umiejętność mają wrodzoną. Już w wieku 12 lat wraz z Maćkiem, najbliższą mu osobą, wyruszyli na wojnę. Chłopak pokochał ją i był do niej tak przyzwyczajony, że na początku trudno mu dostosować się do dworskich zasad, bo chociaż znał panujące tam obyczaje, był zbyt porywczy i impulsywny, najpierw bił, a potem dopiero zastanawiał się, kogo zaatakował, czego najlepszym przykładem była sytuacja, kiedy bez żadnego namysłu napadł na krzyżackiego posła Kunona von Lichtensteina. M!
yślę jednak, że to była wina tego, że nie miał doświadczenia w takich sytuacjach oraz jego młodego wieku, gdyż z czasem Zbyszko dojrzał i stracił tą zuchwałość.
Zbyszko posiadał ogromną ilość pozytywnych cech, którymi powinien odznaczać się każdy rycerz. Był wielkim patriotą, całym sercem był oddany królowi i królowej, przedkładał ich życie nad swoje. Młody rycerz był również niezwykle odważny, potrafił dzielnie walczyć z innymi, ale nigdy ze słabszymi od siebie, narażał swoje życie dla ukochanych osób, ale równie wielką odwagą Zbyszko popisał się przyznając się do winy przed królem i całym dworem. Jego odwaga była ściśle związana z wielkim honorem. Dla niego było to tak ważne, że w wielu sytuacjach wolał umrzeć niż się zhańbić na przykład nie chciał przeprosić Kunona bez hełmu, ani też nie zgodził się na ocalenie przez ucieczkę i zostawienie swego stryja. Chłopak był tak dumny, że nawet, kiedy prowadzono go na śmierć szedł z podniesioną głową. Zbyszko zawsze dotrzymywał danego słowa, zdobył dla Danusi obiecane pawie czuby, chociaż wielokrotnie miał szansę do zwolnienia z tych ślubów. Młody mężczyzna nigdy się nie poddawał, uparcie !
dążył do celu, pomimo wielu trudności odnalazł Danusię, a kiedy ona umarła długo się nie załamywał tylko przemógł się i godnie pomścił jej śmierć. Ponadto Zbyszko był bardzo uczciwy i szczery, brzydził się kłamstwem i za to go podziwiam. Zbyszko był też bardzo dobry, wrażliwy i trzeba przyznać, że trochę naiwny, czego przykładem jest to, że wierzył Sanderusowi, ale uważam, że ta cecha wcale nie przeszkadzała w byciu dobrym rycerzem.
Uważam, że Zbyszko był wzorowym rycerzem i w pełni zasługiwał na ten tytuł, dzięki swoim wielkim i wspaniałym czynom. My jako ludzie żyjący współcześnie powinniśmy brać z niego przykład.

KUNIEC
2


KUNIEC
3


KUNIEC
4


KUNIEC
5


KUNIEC
6


KUNIEC
7


KUNIEC
8


KUNIEC
9


KUNIEC
10


KUNIEC
11


KUNIEC
12


KUNIEC
13


KUNIEC
14


KUNIEC



KUNIEC

KUNIEC





KUNIEC

Pierwszy gejowski pocałunek w telenoweli "Coronation Street" i
to od 43 lat jej obecności na antenie. Jak donosi "The Sun" inne
brytyjskie seriale tego gatunku już dawno temu zafundowały swoim
widzom taki obrazek.

Autorem tego wątku jest Daran Little, pierwszy scenarzysta
Corrie otwarcie mówiący o swoim gejostwie. Pod koniec 2000 r.
zostało mu przydzielone zadanie stworzenia dwóch postaci, Todd'a
Grimshaw'a i Nick'a Tilsley'a. Jak Daran sam przyznał, dał im
doświadczenia ze swojego życia i chciał, by Todd zaczął
kwestionować swoją seksualność.

Jest to celowe posunięcie. Daran przyznaje, że w czasie, gdy był
nastolatkiem, nie miał żadnego punktu odniesienia. Wstydził się
tego i bał, więc uciekł przed tym w zaprzeczenie. "Jeśli chociaż
jeden nastolatek zobaczy tę historię i zda sobie sprawę, że
uczucia, które ma są też odczuwane przez innych, będę
szczęśliwy."

A co z polskimi telenowelami? Przyznam, że niestety nie jestem
zbyt dobrze zorientowany w tym temacie, ale moja rodzicielka
jest i z pewnością, gdyby tylko taki wątek pojawił się w którymś
z polskich seriali natychmiast dowiedziałbym bym się o tym.

Czy naprawdę potrzeba [aż] gejowskiego scenarzysty, by
wprowadzić pozbawionego naleciałości stereotypów bohatera o
orientacji innej niż heteroseksualna? Brytyjczycy mówią, że
dzięki temu "serial jest bardziej na czasie", ale według mnie po
prostu nabywa w ten sposób większej wierności obrazowi
rzeczywistości, jest bliższy problemom jakie miewa wcale niemała
część ludzi w okresie adolescencji.

Doskonale rozumiem, że scenarzyści seriali młodych lub tych z
niewielką bazą wiernych widzów po prostu boją się zyskać złą
sławę telenoweli rzekomo "promującej postawy i zachowania
homoseksualne", ale w polsce tego rodzaju seriale często ogląda
się wręcz "rodzinnie".

Na przykład taki "Klan" (czy też "Na dobre i na złe") już ma w
poczcie swoich bohaterów jakiegoś geja, ale wszyscy panicznie
boją się pokazać polskiej publiczności _pocałunek_ dwóch kobiet
lub mężczyzn (bez względu na ich wiek), nie mówiąc już o tym, by
zrobiły to postacie osadzone w scenariuszu w sposób "trwały",
jako główni bohaterowie. Wygląda to tak, jakby wręcz było to
nielegalne (tj. pokazywanie całujących się mężczyzn/kobiet).

Polskie społeczeństwo samo z siebie nie zacznie traktować
homoseksualizmu jako normy i czegoś jak najbardziej naturalnego.
Skoro większość z nas boi się wyjść z szafy przed rodziną i
kolegami, to może chociaż zrobiłby to jeden z głównych bohaterów
któregoś z polskich seriali? A może takich bohaterów trzeba
dopiero stworzyć, bo aż tak dalece posunięta jest homofobia
naszych scenarzystów?

Osobiście uważam, że realia, w jakich osadzeni są bohaterowie
polskich telenowel są przesączone awersją do omawiania
jakichkolwiek kwestii związanych z seksualnością. Gdy dochodzi
do tego homofobia, to już wiadomo, że nie ma co spodziewać się
rewolucji na ekranie.

Od drugiej strony wygląda to jednak o wiele ciekawiej. Chodzi mi
tutaj [wręcz] o sztukę pisania scenariuszy. Jak wielkim
wyzwaniem dla scenarzysty byłoby wprowadzenie w polskich
realiach pocałunku w telenoweli, który poza kontrowersjami
wywołałby też jakiś pozytywny efekt, chociażby przekładający się
na profity finansowe (zwiększona oglądalność itp.)?

Może ktoś wreszcie się odważy odrobinę urozmaicić listę
dylematów, jakie mają bohaterowie naszych telenowel? Mam taką
nadzieję.

Z pozdrowieniami

Harpigon

PS Naprawdę świetnie czyta się archiwum a.p.h. Niestety wciąż
podtrzymuję swoje zdanie, że mój pomysł na FAQ grupy był zły.
Tutaj przydałby się raczej FAQ dotyczący seksualność człowieka.
Sam jednak nie podołam stworzeniu czegoś takiego.

A dlaczeg by nie? Może buć ciekawie. Poza tym może ktoś się jeszcze dołączy
do dyskusji:)


Skoro musze ... ;
Ok, kilka roznic:

-skala glownego watku: u T. w niebezpieczenstwie jest caly swiat, jedyna
szansa sa glowni bohaterowie [ostateczna rozprawa miedzy silami dobra i
zla]. U S. - problemy przed jakimi stoi swiat sa glownie tlem dla
wlasnych klopotow glownych bohaterow.  

-ostre rozgraniczenie miedzy dobrem i zlem u T. i plynna granica miedzy
nimi u S. Taki Dijkstra dla przykladu: szpicel, morderca [nawet jesli
nie zabijal wlasnorecznie to zlecal dokonanie mordu odpowiednim ludziom]
etc. - a jednoczesnie tenze Dijkstra czyni wszystko, zeby ratowac swoj
kraj. Bohater czy zbrodniarz ?

-korzystanie ze zrodel ;) O ile T. czyni to nader oszczednie
[zidentyfikowalem tylko Edde Poetycka, ale ja mam dosc mala wiedze na
temat zrodel T.], o tyle S. czerpie z dorobku polskiej i swiatowej
literatury "pelnymi garsciami". Dla mnie jest to swoista gra z
czytelnikiem: "zgadnij skad wzialem inspiracje?", "zgadnij kogo cytuje?"
etc. ;) Bawi mnie niezmiernie doszukiwanie sie takich "smaczkow".

-jezyk. U T. odpowiadajacy konwencji, napuszony, czasem nawet "nadety";
u S. zywy, dowcipny etc. Doskonale dialogi, humor slowny i sytuacyjny
etc. [slowem to, czego tak brakuje serialowi i co bylo porazka filmu
...]

Chyba na poczatek starczy. W razie koniecznosci wytropie wiecej ;)

Ależ niezmiernie mi miło:-))


No i fajnie ;)

Porównać chciałabym teraz pewien typ bohatera. Mianowicie honorowego,
walecznego, bezinteresownego,  obrońce uciśnionych itd. Chodzi mi tu głównie
o ideał wszelkiej moralności. U Tolkiena takich postaci jest wielu,
chociażby Aragorn, Legolas, Faramir czy synowie Erlonda. U Sapkowskiego w
pamięci wrył mi się jeden. Nie pamiętam jego imienia. Walczył on ze smokiem
gdyby ktoś jeszcze nie skojarzył:) Otórz chodzi mi tutaj głównie o stosunek
innych bohaterów to tych postaci. Inny nie? To mało powiedziane.


Stosunek reszty postaci do tychze postaw jest po czesci uwarunkowany
konwencja utworow. U Tolkiena mamy do czynienia z eposem bohaterskim,
wiec heroizm, honor, walecznosc etc. sa w cenie i otacza je powszechny
szacunek. U Sapkowskiego mamy zas szyderstwo ["U nas w Crinfrid (...)
trzyma sie takich w oborce, na lancuchu, i daje kawalek wegla, wtedy oni
na scianach cudnosci maluja", "Jako pierwszy honorowo wezmie sie za
ciebie obledny rycerz ..."]. Znak czasow, niejako lustrzane odbicie
naszej rzeczywistosci. Honor stanial, prosze wacpanny ;) Widzac
bandziorow lejacych kogos na ulicy statystyczny obywatel odwroci wzrok i
przejdzie na druga strone. Nie w glowie mu bohaterstwo - raczej cieszy
sie, ze to nie jego zleli ...

I co o tym sądzisz?


Zobaczymy co nam z tego wyjdzie ;) Niech sie watek rozwinie, niech
dolacza inni dyskutanci.

ja również [pozdrawiam
Kalena


pozdrawiam raz jeszcze
netzach

i z serialu ,,Co ludzie powiedzą''. I z Allo
Allo...


Angielskie komedie w ogóle tym się cechują, że przedstawiają Anglików w
bardzo niekorzystnym świetle. W zasadzie wszyscy główni bohaterowie
klasycznych angielskich komedii są potwornie niesympatyczni: Hyacinth z
"Co ludzie powiedzą", Basil z "Hotelu Zacisze", Blackadder z "Czarnej
Żmii", Del Trotter z "Only Fools and Horses" (oficjalnie ulubiona komedia
brytyjczyków), Arkwright z "Open All Hours"... Długo można by wyliczać. Ja
uwielbiam angielskie poczucie humoru i bardzo żałuję, że nowsze komedie
(typu "Coupling") robione są w stylu amerykańskim, tzn. wszyscy
bohaterowie mają się wydawać sympatyczni, niezależnie od tego, jak w
gruncie rzeczy są głupi i dziwni (myślę tutaj o "Przyjaciołach", których
też swoją drogą dość lubię).

Ogólnie się Anglików raczej przedstawia jako zamkniętych w
sobie.


Po pierwsze: "się przedstawia"? Polaków przedstawia się jako pijaczków i
złodziei; chciałbyś, żeby rzeczywiście tak nas oceniano na świecie? Np.
taki niemiecki dowcip: dlaczego nie powinieneś przejechać samochodem
Polaka na rowerze? Bo to prawdopodobnie twój rower...
Po drugie: "betonowość i negatywny stosunek do obcokrajowców" to to samo,
co "zamknięci w sobie"?

Zresztą, artykuł
http://kiosk.onet.pl/art.html?DB=162&ITEM=1181204&KAT=239
zdaje się to potwierdzać:

,,Po pewnym czasie może nam jednak brakować zrzędzących rodziców,
ulubionych miejsc i spotkań z przyjaciółmi, a nade wszystko naszej
słowiańskości. Myśleliśmy, że w Wielkiej Brytanii znajdziemy nowych
przyjaciół, ale to już nie to samo. Na wizytę z angielskim
przyjacielem musisz się umówić, a potem jeszcze ją potwierdzić.
Dochodzimy do wniosku, że Anglicy mają dużo mniej spontaniczności i
inne są normy zachowania przyjacielskiego.''


Całego artykułu nie czytałam, ale zacytowanym przez ciebie fragmencie nie
widzę potwierdzenia ani "zamkniętości w sobie", ani "betonowości i
negatywnemu stosunkowi do obcokrajowców".
Nie zrozum mnie źle, nie unoszę się ani nie obrażam w imieniu Anglików,
nie są bynajmniej idealni. Po prostu dziwi mnie, że tak bezkrytycznie
powtarzasz stereotypowe opinie - tę o "zamkniętości" spotykam zresztą
często, ale ta o "betonowości" mnie zaskoczyła.

| Anglicy są dla nieznajomych ujmująco wręcz
| sympatyczni.
Hm... Może. Nigdy nie byłem tam.


A ja mieszkam w Anglii od czterech lat. Mój mąż jest Anglikiem (też
zresztą żaden z niego ideał ;-)).

Hania

In news:cg8j06$rb5$1@serwus.bnet.pl, Tristan Alder wrote:
| Z książek Agathy Christie
No tak, ciągle ktoś kogoś morduje... Co za bestie!
(I z książek o Sherlocku? ;-))


No nie o to chodziło....

| i z serialu ,,Co ludzie powiedzą''. I z Allo
| Allo...
Angielskie komedie w ogóle tym się cechują, że przedstawiają Anglików w
bardzo niekorzystnym świetle.


Ale całościowo są świetne :)

W zasadzie wszyscy główni bohaterowie
klasycznych angielskich komedii są potwornie niesympatyczni: Hyacinth z
"Co ludzie powiedzą",


Ona jest czadowa :)

Basil z "Hotelu Zacisze",


E, co od niego chcesz? Miły chłop.

Blackadder z "Czarnej Żmii",


A tego to już mało pamiętam

Del Trotter z "Only Fools and Horses" (oficjalnie ulubiona komedia
brytyjczyków),


Nie znam?

Arkwright z "Open All Hours"...


Też?

Jeszcze świetny serial ,,Pan dzwonił Milordzie?''.

Długo można by wyliczać. Ja  
uwielbiam angielskie poczucie humoru


A tak, to jedno co mają dobre :)

| Ogólnie się Anglików raczej przedstawia jako zamkniętych w
| sobie.
Po pierwsze: "się przedstawia"? Polaków przedstawia się jako pijaczków i
złodziei;


A nie są?

chciałbyś, żeby rzeczywiście tak nas oceniano na świecie? Np.
taki niemiecki dowcip: dlaczego nie powinieneś przejechać samochodem
Polaka na rowerze? Bo to prawdopodobnie twój rower...


A nie, to ja znałem tylko... ,,Jedź na wczasy do Polskie. Twoje auto już tam
jest'' :)

Po drugie: "betonowość i negatywny stosunek do obcokrajowców" to to samo,
co "zamknięci w sobie"?


No nie, ale chodzi o to, że właśnie z książek Agatki, czy różnych hasełek z
filmów odniosłem wrażenie, że oni właśnie obcokrajowców nie trawią.

| Zresztą, artykuł
| http://kiosk.onet.pl/art.html?DB=162&ITEM=1181204&KAT=239
| zdaje się to potwierdzać:

| ,,Po pewnym czasie może nam jednak brakować zrzędzących rodziców,
| ulubionych miejsc i spotkań z przyjaciółmi, a nade wszystko naszej
| słowiańskości. Myśleliśmy, że w Wielkiej Brytanii znajdziemy nowych
| przyjaciół, ale to już nie to samo. Na wizytę z angielskim
| przyjacielem musisz się umówić, a potem jeszcze ją potwierdzić.
| Dochodzimy do wniosku, że Anglicy mają dużo mniej spontaniczności i
| inne są normy zachowania przyjacielskiego.''
Całego artykułu nie czytałam,


Reszta jest o depresji. Nie musisz czytać. To tylko jest o Anglikach.

ale zacytowanym przez ciebie fragmencie nie
widzę potwierdzenia ani "zamkniętości w sobie", ani "betonowości i
negatywnemu stosunkowi do obcokrajowców".


No ale wieje chłodem.

Nie zrozum mnie źle, nie unoszę się ani nie obrażam w imieniu Anglików,
nie są bynajmniej idealni. Po prostu dziwi mnie, że tak bezkrytycznie
powtarzasz stereotypowe opinie -


Możliwe. Stąd właśnie dyskutuję ten temat i jeśli twierdzisz, że jest
inaczej, to jestem skłonny wierzyć. Ale pytałaś skąd czerpię tą opinię,
więc podałem.

tę o "zamkniętości" spotykam zresztą
często, ale ta o "betonowości" mnie zaskoczyła.


No tzn. ta betonowość to był synonim zamkniętości na cokolwiek, co
nieangielskie.

| Anglicy są dla nieznajomych ujmująco wręcz
| sympatyczni.
| Hm... Może. Nigdy nie byłem tam.
A ja mieszkam w Anglii od czterech lat. Mój mąż jest Anglikiem (też
zresztą żaden z niego ideał ;-)).


Aha :)

On 25 Feb 2001, Amarot wrote:

| Ha, mowisz zupelnie jak spece z pl.rec.film.
| To, jak mniemam, miała być obelga?
Alojzy, nie denerwuj sie :) Zadna obelga. Spojrz obiektywnie -
skomentowales film dwoma zdaniami, co skojarzylo mi sie
w zapoznany sposob. Gdyby chociaz wsrod tych zdan byl
jakis fajny one-liner... :)


Ja miałbym się denerwować? Przecież zawsze byłem przeciwny snobizmowi
pl.hum.x-muza. Owszem pl.rec.film nie nadaje się do czytania, ale
przestało się nadawać PO powstaniu x-muzy.

Pokazanie katastrofy (a wlasciwie jej nie pokazanie) tez uwazam
za bardzo niekonwencjonalne i bardzo dobre.


W przedostatnim filmie z Harrisonem Fordem (romansidło, jak on się cholera
nazywał?) też nie pokazali, jak rozbija się samolot. Zaraz, a może
pokazali? Ale chyba nie.

Ile razy juz patrzylismy
na lecace w dol samoloty czy spadajace z wiaduktow pociagi?


A ja właśnie po to chodzę do kina... :-)

Wpadanie do basenu uwazam za jeszcze lepszy pomysl. W pierwszej
chwili nie wiesz, co sie stalo. Wydaje ci sie, ze wszystko jest w porzaku.
Az tu nagle okazuje sie, ze ta plachta na ktorej lezy Willis to straszna
pulapka. Wyobraz sobie smierc nieomal w sieci, pod woda. Na mnie
to zrobilo wrazenie.


Owszem, też mi się podobało. Wspomniałem o tym w kontekście "tylko", bo
to najbardziej budżetowe w tym filmie.

Poza tym, jesli zarzucasz filmowi brak efektow,
to odpowiem krotko: moim zdaniem nieporozumienie. Jakie efekty
chcialbys zobaczyc? Tempo filmu od poczatku jest powolne, takie
jakie jest zycie Willisa. Facet sunie znudzony przez zycie, az nagle
dowiaduje sie, ze w tym zyciu jest magia - i jest tym zdziwiony.


Spoko, ja po prostu taki przyziemny jestem. Scenę, kiedy główni
bohaterowie podają sobie rękę możnaby właśnie efektami podładować - wtedy
dawałaby większego kopa. A tak widz ziewa "a, więc ten jest zły". Błędem
filmu jest moim zdaniem to, że w momencie sceny w galerii dla widza się on
już właściwie skończył i dowolny przełom nie zostanie przez niego przyjęty
z należytym zainteresowaniem.

A mi dzieciak sie podobal, znacznie bardziej niz IMHO lekko manieryczny
Osmant. Dzieciak powinien byc w filmie malo widoczny. W przypadku
kilkuletnich aktorow bardzo latwo wylapac udawanie i ogladajac Szosty
Zmysl czulem cos takiego, ze ten gosc za bardzo przezywa, za bardzo
jest zdziwiony, za bardzo wytrzeszcza oczy i otwiera usta. Nie tyle gral
zle - jego gesty byly niby dopracowane - ale gral zbyt intensywnie.


Jakbyś widywał duchy też mógłbyś stać się nieco manieryczny...

Wiedzialem, ze ta gra zostala ustawiona przez rezysera. Tymczasem
syn Willisa jest zwyklym dzieckiem, jakich tysiace na swiecie i pozstaje
wyciszony i niesmialy, taki jak jego ojciec.


Tu ostatecznie mogę ustąpić, ale mnie po prostu ten dzieciak znużył. Każdy
ośmiolatek widząc, jak jego ojciec dźwiga nieludzkie ciężary byłby jednak
nieco bardziej podniecony. Nawet jeżeli wcześniej ten ojciec był nudny...

Pozdrawiam,

Alojzy

Tomasz Radko wrote:
1. Sam film. Nie podoba mi sie pęknięcie rozwalające film na dwa wątki:
walka z przemysłem tytoniowym i walka o uczciwość w telewizji. Oba sie
jak dla mnie nie łączą. Powiązanie jest na gruncie fabuły, ale juz nie
wniosków i znaczeń. Opowiadamy historię inżyniera, fragmentami z
perspektywy dziennikarza, i nagle przenosimy sie do historii
dziennikarza. Zrobione jest to zręcznie, gdyby nie scena początkowa
przejście byłoby jeszcze bardziej sztuczne, ale mnie to razi.


w sumie wszystko sprowadza sie do jednego
walki jednostki z monpolem, przemyslu, tv, wladzy sadowniczej i wladzy
panstwowej
IMHO o to wlasnie chodzi, trudno wiec mowic o rozbiciu na wyrazne watki

A tymczasem zgubiono temat duzo ciekawszy. Bo popatrz na sytuację żony.
Jest rozdarta choelrnym konfliktem. Bo z jedenj strony: ubi tu, Caius...
- i wypadałoby stac murem przy swoim mężu. Z drgueij strony imperatywem
matki jest troska o dzieci! Tutaj dodatkowo: jedno jest szczególnie
wrażliwe na wrogie otoczenie.


kobieta jest na ogol najpierw matka, pozniej zona ;)

Konflikt dwóch racji jest tragiczny w klasycznym rozumieniu tego słowa.
Nie ma dobrego wyjścia. Tymczasem Mann zaproponiował nam dośc banalne
fabularne rozwiązanie problemu: wyrodna żona pozostawia osamotnionego
męża. To nie jest takie proste i opowieść z punktu widzenia zony byłaby
IMO ciekawsza.


jaka tam wyrodna zona, raczej maz jest wyrodny, ryzykujac zycie rodziny,
zamiast siedziec cicho wybiera droge zemsty, stawiajac sie na wygodnej
pozycji bojownika o ludzkosc
nie zapominajmy jednak, ze film jest oparty o fakty autentyczne - to nie
jest wymysl rezysera

2. Problematyka. Mam dośc filmów opisujących, jaki to wredny jest
przemysł, w tym przypadku tytoniowy. Mam dośc filmów o zakłamaniu
mediów, i jedynych uczciwych w Sodomie. zazwyczaj: dziennikarzach.
Zazwyczaj, tak jak tutaj, lewicowych. I to jeszcze facio wprost
twierdzi, że jego idolem intelektualnym jest Marcuse! Twierdzenie w
takim przypadku o uczciwości takiego dziennikarza jest wewnętrznie
sprzeczne: albo neomarksizm i walka o rewolucję, albo obiektywne
opowiadanie o faktach. Tertium non datur.


tutaj chcesz z pelna premedytacja "obrazic film"
film jest na faktach autentycznych, opowiada tragedie czlowieka !
trudno stwierdzic, ze czy jest tu jeden samotny wojownik
przeciez raz po raz glowni bohaterowie traca nadzieje
zwroc uwage na grupe prawnikow ktorzy im pomogli
nie nazwyal bym ich ostatnimi sprawiedliwymi (czytaj dalej znajdziesz
wyjasnienie)

Dochodzi klasyczne dla tego typu filmów przedstawienie FBI jako organu
skorumpowanego, będącego na usługach zbrodniczego koncernu. Tak
naprawdę, to ten film mógłby spokojnie byc nakręcony przez Sowietów,
jakiś czas temu.


to zle?
jasne, ze przez soviwtow
nie ma co ukrywac, ze film ma wymiar polityczny, nie szedles chyba na niego
z nadzieja obejrzenia romantycznej komedii ;)
IMHO obraz ten nazwalbym amerykanskim Czlowiekiem z zelaza
i tak ja u Wajdy film konczy sie pozytywnie, bo Walesa zaczol rozmawiac z
koministami
tak i tutaj pokazane zmagania jednostki doprowadzaja do szczesliwego finalu
zauwaz, ze zadnej firmy tytoniowej przez to nie zamkneli, podobnie jak i
odrazu nie opadlo PZPR

Postać inżyniera tez jest mocno wątpliwa. Toz jego akcja to normalna
zemsta za wylanie z pracy. Dopóki pracowal i zarabiał - siedział cicho.
Identycznie jak w AB uważam za manipulatroskie rpzedstawienie go jako
postać pozytywną. w dodatku zagrany jest dośc mdło. Ale poza
środowiskiem telewizji _wszyscy_ przedstawieni są mdło.


Niestety to jedyna slabosc filmu
mnie tez nie przekonala postawa inzyniera podczas rozmowy z prezesem
koncernu
bo wlasciwie to czemu nie podpisal tej ugody,
po to zeby mogl powstac film?
ale to raczej nie ma nic do rzeczy ;)

Co mi się podobało, to takie małe gierki reżysera z dźwiękiem. Np w
scenie jazdy bohatera do domu, po wylaniu z pracy. Podczas jazdy
samochodem mamy przeciekawy kolaż dźwiękowy. Bo momnetami jest normalny
hałaś jazdy, a momentami na tle muzycznym słychac tylko wybrane odgłosy,
np stukania palców o kierownicę. Efekt dość surrealny, stwarza poczucie,
bo aj wiem?, zagrożenia? Niecodzienności? Zadumy/zamyślenia? Bardzo
świeże, bardzo fajne.


jak w kazdym filmi made in holl
tutaj jednak rzeczywiscie bylo zrobione wybitnie ze smakiem :)

Larte